Mijn hart is blij wanneer ik jóu weer zie stralen.
Wanneer jij het leven leeft waar je ooit van droomde.
Het leven gaat met vallen en opstaan, met voorspoed en tegenslag.
Dat maakt je krachtig, wijs en menselijk.
Maar lang niet iedereen heeft geleerd hoe om te gaan met tegenslagen.
In je jonge jaren werden emoties vaak weggestopt, onderdrukt of gezien als zwakte of je werd er tegen beschermd.
En toch dragen juist díe emoties een sleutel in zich: ze laten zien waar je nog niet vrij bent.
Wat het leven jou tot nu toe heeft gebracht, heeft je gevormd tot wie je nu bent.
Vaak weet je niet welke plannen het leven — of beter gezegd, je ziel — voor jou heeft gemaakt om jou te laten groeien en ontwikkelen.
Zoals je nu bent, is echter precies zoals je nu moet zijn. Of je dit nu leuk vindt of niet.
Dat je dit leest, is geen toeval.
Het betekent dat er iets in jou wakker is geworden: een fluisterend gevoel op de achtergrond dat iets mag veranderen, dat iets geheeld wil worden.
Dat is de roep van je ziel — deze zal steeds luider en duidelijker worden. Want jouw ziel geeft niet op.
Jouw ziel communiceert ook via jouw lichaam met jou.
Het spreekt tot je, het geeft signalen en vraagt je om ergens licht op te laten schijnen.
Wanneer iets in je leven uit balans is, wijst je lichaam je de weg — naar inzicht, naar heling, naar jezelf.
Deze weg heb ik zelf ook bewandeld.
Lange tijd zag ik tegenslag als een teken dat ik iets verkeerd had gedaan. Dat lichamelijke klachten een teken waren dat ik het niet goed deed.
Het leven overkwam me, het maakte me machteloos en hulpeloos.
Het zorgde ervoor dat ik meer controle ging houden door beter mijn best te doen.
Als ik ziek werd, dacht ik dat ik zo snel mogelijk moest herstellen, dóór moest gaan, sterker moest zijn dan mijn lichaam.
Ik stond nooit stil bij de mogelijkheid dat er een andere betekenis achter schuilging — dat mijn lichaam juist vroeg om zachtheid, aandacht en rust.
Bij mij zelf lag de lat hoog. Ik moest het weten, het kunnen, het goed doen.
Fouten maken voelde als falen. Belangrijk was daarbij wat de ander er van vond.
Waarom dat programma in mij draaide, wist ik destijds niet. Maar het kostte me enorm veel energie.
Nu herken ik het.
Wanneer ik voel dat ik weer iets moet dan is dat voor mij een moment om stil te staan. Waar ben ik eigenlijk met mijn bewustzijn en energie? Ik voel en weet dat ik een keuze heb. Doe ik het met liefde en compassie of doe ik omdat ik iets moet?? Van wie eigenlijk? Van mezelf of hoor ik stiekem de stem van een van mijn ouders of leraar of trainer of wanneer ik merk dat ik teveel moet van mezelf, zit ik in mijn hoofd, bezig met presteren, opdrachten vervullen en mijn best doen.
In de zachtheid van mijn hart mag ik echter de tijd nemen om te kiezen, te genieten en te doen wat werkelijk bij mij past.
Dan veranderen de taken niet, maar de energie eromheen wel.
Het is geen “moeten” meer.
Het wordt lichter, natuurlijker, meer kloppend.
Door weer de keuze te maken voor liefde en mijn hart kom ik weer terug bij mezelf.
Dan hoef ik niets te forceren, te begrijpen of te contoleren
Bewustzijn, met je aandacht in het hier en nu is alles wat het van je vraagt.
Dan kom je terug bij jezelf en zie je jouw pad weer helder verlicht met een stralend hart.
Hartegroet,
Diane